Compro ouro

Se a memoria non me abandona, lembrarei toda a vida os cumes dourados polos toxos en flor nos montes que circundan a autoestrada do Atlántico ou o val de Mondoñedo. Pola primavera volvía á casa desde Gondomar ou Burela, en plena febre do ouro, e sabía que a miña única riqueza era a visión marabillosa desas xigantes bestas durmidas de pelaxe fulgorosa, as que xa desde moi neno vira no Castelo de Cando, cuxos ecos viaxan a través do Tambre para iren percutir no Iroite, no Tremuzo e máis alá. No teito do coche, chovese ou quentase o sol, marteleaban uns versos de Tomas Tranströmer: "Alá arriba están os túmulos/ da Idade de Ferro, de cando isto era un lugar/ de loitas entre tribos, un Congo máis frío,// e o perigo facía que se unisen fadas e xente/ cara a un murmuriante centro tras os muros,/ tras pedras e arbustos no cume do monte". Atoparedes a veta disto na primeira entrega (xuño de 2012) dunha particular triloxía do ouro que estou a publicar no Artes & Letras Galicia.

A finais dos noventa fun a un recital de Manuel Rivas. Antes só puidera escoitalo nunha gravación e xulgueino un tipo extravagante, ao velo entrar na sala cunha póla florida de toxo na man. Dixo que a apañara a carón da estrada, de camiño en coche cara a Compostela. Deixouna sobre o atril, no que colocara os textos, e mantívoa ergueita mentres recitaba os versos finais do último poema: «A min custoume algún traballo dicir sen respirar/ que había plantas monocotiledóneas/ pero non din sabido de que familia era,/ se é que a tiña,/ o toxo que douraba os montes de Galicia». (Para seguir lendo picar aquí.)

Agora que xa o verán vai ben entrado, mentres dorme a idade dourada dos nosos montes, teredes que conformarvos con estas flores de xesta que atopei ao pé dun camiño, lonxe das montañas:

Os versos de Tranströmer son tan bos que aínda poden facerme florecer novos textos. De feito xa aconteceu así cando escribía Emily on the road; pensade niso se algún día ledes o meu poema e vos atopades con medoñas da Idade de Pedra. 

Oxalá miredes os montes dourados e coñezades tanta beleza. Non hai ouro no mundo que a pague.