"Na outra banda dixéronme
os vellos vanse convertendo en arbres
vellas tamén sen follas na cara do sol
agardando sen saber o que
mudos".

Álvaro Cunqueiro

xoves, 22 de marzo de 2012

A taberna e a balea

En xaneiro, por motivos laborais, botei algo máis de quince días en Malpica. A soidade propiciou paseos e lecturas indelebles. Tamén algún descubrimento, deses que xa nos acompañan para sempre, se non mente o adverbio. 
Pola noite baixaba á taberna e un mar moi confuso viña visitarme.


E pensei que desta confusión podería saír algo así: 

Non daba collido o sono, supuxen que o cuarto estaba demasiado próximo á caldeira da calefacción, de onde viría o balbordo. Mais ao erguerme, cando abriu o día, vin o mar desde a fiestra. Era el quen ouveara toda a noite. Pola tarde, ao camiñar seguindo a ribeira, arrolado polo rouco son do océano, catei os seus efluvios de faenas e naufraxios -tanto traballo para nada- e instaleime no centro dese funguido que xa me acompaña desde hai días. Afíxenme a el e xa podo durmir. (Para seguir lendo picar aquí.)

Esta é a vista que tiña desde o cuarto. 
Ao fondo vese o mar; á esquerda o cabo de San Hadrián.

Agora que xa non ando por Malpica, non me dá vergonza confesar que non dei atopado nos cons da beiramar as pegadas das sandalias do santo, nin a silueta da serpe esmagada

O que si abichei foi a balea que quería cazar o capitán Lugrís:


Polas tardes, despois de percorrer estas ribeiras, duchábame, tomaba un café e ía ler á biblioteca municipal. Cando baixaba á taberna sempre era de noite e tamén vagaba por este peirao, máis ou menos, moitos anos despois:

Esta fotografía está pendurada na páxina do Concello de Malpica de Bergantiños

Cando baixaba á taberna sempre era de noite. Por iso non puiden ver as pegadas que deixara nas pedras toda esta xente.