Once veces once

O día do meu aniversario (32, malia que levaba meses pensando, e dicindo a quen mo preguntase, que xa os tiña feitos, cousa que veu desmentir miña nai uns días antes do evento) cadrou cun dos recitais máis divertidos que lembro, polo menos nos que teño participado. 

Para min é un misterio como o público pode aguantar, con poucas baixas e desercións, cerca de tres horas escoitando poesía nun bar, sen máis música ca a que acompaña o recital, sen tentar sequera atacarnos co que teña a man: non nos arrebolaron ningunha botella nin vasos nin unha mísera pedra de xeo.

A verdade é que o lugar ben se prestaba. Mirade:

Abel Pan cedeunos o local e convidounos a cear na Tasca Típica 

(a foto fíxena co móbil antes da cea). Mónica Montero encargouse 

da decoración e Chuco atendeu o son. 

Maxi Olariaga, que non ten a miña preguiza á hora de escribir, publicou dous artigos; tamén é boa verdade que el colabora na prensa dúas veces por semana. Aquí tedes unha das súas columnas, previa ao recital. E aquí está a outra.

Esta é a noticia que redactou M. X. Blanco, coas fotografías de Marcos Creo.

Por certo, na foto de grupo falta Óscar.

Se queredes ver máis fotos chulas, aquí vos deixo este blogue. Tamén teño unha morea de retratos feitos por Araceli, mais por hoxe chega, non?

O que me sacaron a min no suplemento do ABC empeza así:

O día once de novembro pareceunos boa data para facer un recital poético-musical en Noia, no Resto Pub Trócolo. Propúxonolo o músico Pablo Sax, e alá fomos, conscientes de que a poesía e a música son xeitos de resistencia contra quen queren facernos esquecer que temos unha vida espiritual, ou como queiramos chamarlle.
Foi un privilexio encontrármonos outra vez na Tasca Típica, que lle fixo de escritorio a Avilés de Taramancos. Compartimos cea, versos e ilusión antes do acto. Tal como fixeramos tantas veces os do colectivo Sacou, pois entre aquelas mesas aínda deben estar os ecos da nosa xuventude, onde un día quixemos fundar a nova literatura e fundamos a amizade. (Para seguir lendo picar aquí.)

O letreiro foi elaborado por Olga Iglesias

Para min que o acto saíu moi ben. Aguantaron tres horas de pé, beberon algo, foron felices e saíronlles varices. Tardei en contárvolo, e non quixen deixar pasar o ano sen facelo.

P.S.: Tal como prometera, aquí vos enlazo os vídeos que realizou David Pérez Iglesias. 

Monte Pindo

Igual non tarde moito en converterse nun ritual que o algo escangallado colectivo Sacou queira castigar o corpo subindo o doce de outubro ao cume do Monte Pindo. Por agora quedamos apalabrados para repetir o vindeiro ano, pois a última (e primeira) vez xa fora no 2004. Imos empezar a subida. A deste 2011 foi algo así:

Que non leve a engano a alegría dos seus semblantes; 

estabamos en pleno intre de descanso, a metade de camiño; cansazo e suor.

Aquí deixo a crónica, máis ou menos sentimental, dos tres ascensos ao mítico monte onde todo é moito máis grande ca nós.

Subín o monte Pindo por primeira vez cando tiña catorce ou quince anos. A excursión fora organizada no instituto e por iso era considerablemente nutrido o grupo de montañeiros afeccionados. Aínda teño na memoria episodios daquel día; é como se o pó erguido da terra pisada se me pegase arredor dos tocelos mentres escribo, conmovido pola fermosura xuvenil que bañaba delicadamente os rostros das compañeiras de promoción (hoxe sei que non estaba namorado de ningunha). Descansamos nun dos chans, facendo paréntese entre a escarpada sucesión de rochas, e vimos bestas bravas a pacer os rebentos máis tenros dos toxos. Debía ser primavera, pois pola tarde, cando xa baixaramos, bañámonos na praia esmeralda e vidrosa de San Pedro, enxugamos o tempo naquela area tan branca. Volvín ver esa escena no final de «Bandeiras dos nosos pais», de Clint Eastwood. (Para seguir lendo picar aquí.)

Non se ve moi ben, pero acolá embaixo está a area branquísima da praia de San Pedro.

Cando subiramos no 2004 fixemos unha chea de fotos; algunhas xa teñen viaxado abondo pola rede, ao meu pesar. Lembro unha na que no alto da Moa emulabamos parodicamente a famosa imaxe bélica "Alzando a bandeira en Iwo Jima", tomada por Joe Rosenthal en 1945 no monte Suribachi. Cando escribín a columna para o ABC non reparara na coincidencia de aludir ao filme de Clint Eastwood. Tampouco en que unha xaponesa se sumara á nova expedición. Debeu ser o espírito da montaña, pechado nas bagas dun acevo, que quixo facer burla miña.

Equinoccio

Acórdome hoxe de dous bos amigos: Marcel e Ángel. Ao primeiro debíalle desde hai tempo o que hoxe publico aquí, e en todo o texto ides ver que aboia a bondade que el desprende. Ao segundo podedes velo comigo na fotografía da entrada anterior, bañándonos no Tambre, hai varios anos (e precisamente hoxe fai tamén el anos). Co atraso que me caracteriza, dedícolles a eles, por tantas cousas, a columna colleitada canda o equinoccio de outono para o suplemento Artes & Letras.

Esta historia comezou un día no que vin xirar un catavento...

A través da fiestra vexo como a sombra das nubes vai escorrendo por un piñeiral; por veces o sol reaparece con máis forza e a sombra desaparece, bórrase como o soño que non podemos lembrar cando espertamos. Nun tellado próximo xira con preguiza un catavento, os escintileos metálicos devolven a imaxe da pá de folla de lata naquel poema de Seamus Heaney: «E o amor está nisto/ como a pa de folla de lata/ afundida máis alá do seu lampexo/ na artesa».

Gústame escribir con música tenue, pero aquí non preciso máis música ca o chío dos paxaros, o ladrido dos cans, tan espazado e discreto que non chega a estorbarme. Mesmo parece que os coches circulasen temperando a rouquén dos motores. A melodía da vida quere impregnar a páxina, é unha brétema que vai calando no corpo das letras, miúdas como pegadas de paxaro. (Para seguir lendo picar aquí.)

Esta historia rematou un día no que comín uvas cuspindo as peles...

Volver

Levaba case tres anos sen ver a Iria Lago. «A miña fada azul en Arxentina», tal como a nomeou, coa precisión da febre, Maxi Olariaga, poñéndoa moito de menos. O Atlántico fora un océano de silencio ata que volveu, adiviñando o escintileo das luces que ían marcando o seu retorno.

De cando en vez chegaban noticias dela, amalgamadas cos libros que me enviaba. Un día chegaron dous libriños, deses que chaman cine de dedo: Un día en Buenos Aires, as fotografías que Santiago Melazzini fixo do obelisco un día calquera, desde o mencer ata a noite; e Volver, acompañado dun disco, o que permite ir pasando os fotogramas, de Carlos Gardel cantando este tema, mentres se escoita a música. Eu facía correr as páxinas, como un sopro, como se eses anacos de papel fosen toda a fortuna do meu corazón. «Volver» xira no reprodutor mentres deseño estas pálidas liñas. (Para seguir lendo picar aquí.)

Quizais un enlace co tango de Gardel e Le Pera fose ideal para acompañar a lectura desta "flor de papel", mais eu prefiro ofrecervos esta fotografía:

"Mirade, somos nós...". Eu e o meu amigo Ángel bañándonos no Tambre. Fixéronnos esta foto hai mil anos, no mesmo sitio do que falo no texto. Aínda non coñecía a Iria, pero as augas xa sabían que tiñamos que volver.

Luz verde

         Mentres o amor deseña sombras chinesas no fondo dunha copa, 
         o jazz pulveriza os nosos corazóns 
         como ás de bolboreta, suave é a noite. 

Improviso esta especie de haiku mal medido para presentar a columna que publiquei no Artes & Letras do mes de xullo (fora escrito para o número de xuño, pero non o entreguei daquela). 

Desta vez unha prosaica e aburrida tarde de domingo acabou por ser a crisálida dun texto pretendidamente poético, sobre Fitzgerald e Zweig, sobre o alcol e a morte, sobre a destrución ou o amor:

A lectura do diario de Ricardo Piglia (fin de curso en Princeton) encamíñame a un bar próximo. Quero beber o mesmo que pediu el no Lahiere´s, onde ía Scott Fitzgerald, a piques de ser clausurado definitivamente: un whisky con xeo. Mentres as pedras e o licor se van fundindo nun xogo de brillos, leo Carta dunha descoñecida, de Stefan Zweig, un escritor que estivo esquecido moitos anos, e en cuxa recuperación hai moito que agradecerlle á colección Acantilado, da editorial Quaderns Crema. Unha vez regaleille esta noveliña a un amor perdido cando xa sabía que estaba perdido, como a protagonista do libro, a descoñecida que lle envía ao home que ama un ramo de rosas brancas cada aniversario.  (Para seguir lendo picar aquí.)

Por problemas de espazo, o texto publicado no suplemento do ABC, ademais de presentar lixeiras modificacións, apareceu sen a oración que fechaba o orixinal, e que reproduzo agora:

Penso en todas as casas que tamén foron un pouco miñas, aquelas que ás veces, cando paso por diantes delas, me fan recordar e preguntarme se no interior, tras os vidros, envolta en luz, coma unha avelaíña a bater na lámpada, voará aínda ela. 

Sono cinsento

Mentres remoio os versos aínda pouco convincentes (do libro que hai tempo que tiña que estar publicado), vou petiscando relecturas daqueles poemas dos que máis podo aprender. Uns libros van recomendando os outros. Por exemplo, La voz de Ofelia, de Clara Janés, obreira da poesía á que sempre agradezo gratas descubertas, levoume hoxe ao reencontro cun vello amigo, un dos malditos poetas mortos (amigo que, en vida, foi de Clara Janés, tradutora):

Isto fíxome recordar que aínda non colgara os enlaces das últimas columnas no ABC. Pois a que hoxe deixo aquí, publicada a finais de maio, tamén fai no remate unha alusión a Holan, e a outros poetas que me acompañaron nunha noite de insomnio, cos ollos ardendo, repletos de cinsas e de letras:

O insomnio fai brotar imaxes inesperadas que impregnan os pensamentos como manchas de humidade na brancura das paredes. É a única vitoria que nos concede o tempo que pasa mentres dura a falta de sono. Con inmensa vontade de durmir remoio a entrevista televisiva que vin antes de deitarme, a que lle fixeron no programa Nostromo a Antonio Gamoneda. Dicía el que ás veces lle acontece estar esperto e dormente á vez, por exemplo cando le o periódico, lendo así un xornal que non é o que ten diante, o cal lle ten proporcionado experiencias especiais que aproveita para a poesía. Tento aliviar o meu desvelo co orgullo de ser coñecedor desa beizón ou martirio, e querería poder estar agora moneando ata que un libro me caese das mans, convertido o lido nunha outra lectura que non é a contida no papel. Mais non son quen de crear literatura a partir desa experiencia. (Para seguir lendo picar aquí.)

"ya brotan las cifras o cenizas por tu cuerpo"

Josu Landa

Son un gato

O sábado volvín a Burela.
Comigo ía Iria.

Non sei cal desas dúas razóns pesa máis para que hoxe volva publicar aquí.

Ou quizais sexa porque estou a escribir esta entrada (a primeira que redacto coa computadora nova) no bar no que deseñei, hai xa cinco anos, o libro que xa tiña que estar publicado hai moito tempo, e que xa non podo adiar máis. 

Hai boa música, bo ambiente e mellor café.

Gústanme os gatos; deles teño a preguiza. Iria ten os seus ollos.

En Burela fixen hai uns meses un rascuño apresurado do que vou contar: 

Cheguei á porta da casa. Viña de comprar o pan. Recibiume un gatiño esfameado a pintas brancas e negras, un dos moitos que poboaban as hortas próximas. Vino tan quieto, tan calmo, que decidín achegarme a el (algo que nunca me permitiran estes gatos sen dono). Creo que tentou escapar, pero non foi capaz. O corpo non lle respondía. Deu dous pasos lentos e pesados, abaneando, e case perde o equilibrio. Tiña a lingua fóra. Achegueime máis, coas palabras leimeiras e estúpidas que reservamos para  os animais domésticos e os bebés. 

Nos seus ollos estaba a morte. Como parecía un gato noviño, pensei que talvez comera veleno. Pero quixen pensar que só estaba debilitado pola fame. Deille o cornecho do pan. Para a miña sorpresa comeuno, con gana. Deille máis pan e seguiu comendo, engulindo con moito traballo. Nos seus ollos pareceume que brillaba o agradecemento. Cando se fartou comezou a camiñar, afastándose de min moi amodo, abaneante, mal como podía. Deixeino ir. Non sei se viviu ou morreu; non volvín velo.

Xa na casa, partín outro anaco da barra, para min. Chorar, non chorei, pero engulino con moito traballo. 

Cando volvín pola casa de meus pais busquei ao Tito e fíxenlle esta foto, durmindo ao sol entre as flores, radiante coma elas, como deberían estar sempre os gatos.

Cuspídeme enriba

Con algún retraso, agobiado polas moitas obrigas, por fin insiro o enlace da última columna en ABC. Desta vez decidín interromper a tetraloxía que tiña prevista sobre Cunqueiro para publicar antes a miña pequena homenaxe a Lois Pereiro e outros ausentes que deixaron oco na miña cartografía persoal. Por eles vai esta "húmida mensaxe de vida e de furia necesaria".

 Tamén eu escollín a crueldade de abril para retornar a Rianxo en Semana Santa, revisitando os malditos poetas mortos. Desta volta acompañaba a un grupo de filólogas á casa de Manuel Antonio, museo imprescindible que, con moi bo criterio, acaban de abrir nesa vila. Despois da visita, mentres tomabamos unha copa no bar que frecuentaba Rafael Dieste, deume por abrir De catro a catro, para comentar con Mónica un dos poemas. Algo nos pasou pola espiña dorsal ao certificar que estabamos a 22 de abril, a mesma data que apuntara anos atrás, nunha das primeiras páxinas do volume, cando o comprei. (Para seguir lendo picar aquí.)

Perdón por escribir

Hai un par de semanas lin unha breve (mais bastante boa) biografía de Hemingway, escrita polo novelista Anthony Burgess, na versión española de Salvat Editores. 

 

A Ernest Hemingway pásalle como, por exemplo, a Camilo José Cela: a vida faille sombra á obra. A min gústame ler biografías. De vez en cando deixo a un lado outras lecturas urxentes e dispóñome a saber, con calma, da vida de alguén, como se descansase á sombra do existir e sentise na pel a frescura das miserias humanas. Sempre me divertiu a imaxe de macho alfa que de si mesmo foi labrando Hemingway. Parece estar constantemente pedindo perdón por ser escritor, por caer nesa debilidade que hai quen xulgue tan pouco masculina. Por razóns diferentes, que non veñen agora a conto, tamén eu teño sentido vergonza por escribir. Deus me libre de querer compararme con este nin con ningún outro que respecte como escritor, mais non puiden reter o sorriso ao ler algunhas pasaxes nas que se relatan certas bravucadas coas que podería identificarme a xente que me coñeza, quen me oíra ladrar (sen morder) algunha vez: "vouche partir as pernas".

Aquí van unhas cantas perlas pulidas polo biógrafo:

Eastman dixo algo sobre que o estilo literario de Hemingway era como "falso pelo no peito" e Hemingway rebentou. Eastman era un porco e un traidor e, ademais, impotente e estaba máis celoso que todos os demos dun home de verdade que podía "partirlle a alma a hostias a calquera deles" e, ademais, sabía escribir. Un destes días, dixo, faría papas a Eastman. Eventualmente tivo a súa oportunidade na oficina de Max Perkins, onde encontrou ao outro Max conferenciando co editor sobre o seu novo libro de ensaios. Ao principio Hemingway contentouse con comparar, sorrindo, o seu peludo peito co lampiño de Eastman. Despois viu que Eastman propuña que incluísen Touro na tarde na colección de ensaios e comezou a baterlle. Non houbo feridos de importancia.

 

...

A revista Bookman atacara a Hemingway como un escritor "sucio" e Hemingway ofreceuse para ir alí e partirlle a cara ao editor.

...

O seu antigo amigo e editor, McAlmon, ía, segundo Scott Fitzgerald, dicíndolle á xente que Pauline era lesbiana e Ernest un maricón que lle pegaba á súa muller. Hemingway dixo que McAlmon era demasiado desprezable como para ser convertido en papas dunha malleira, pero que supoñía que tería que ir e romperlle os ósos polo seu propio ben.

...

(Gertrude Stein, nas súas memorias) sinalaba que Hemingway tomara o seu estilo dela mesma e de Sherwood Anderson, e dicía tamén que este descendente algo escandaloso era "amarelo". Hemingway replicou que ela era "homosexual e só lle gustaban os homosexuais", e no que se refería a el, el non era "homosexual", el tiña collóns, e, ademais, sabía escribir.

Xusto despois do libro de Burgess lin Póquer de ases, de Manuel Vicent, que é un conxunto de semblanzas biográficas sobre varios escritores. No capítulo "Ernest Hemingway: Tener o no tener la foto", descubrín que "Borges dixo que Hemingway se suicidou o día no que, por fin, se decatou de que era un mal escritor". Porque o gran Borges, aínda que non fose tan amigo de publicala, tamén tiña moi mala hostia.

Chuvisca no porto

Esta é a columna que me publicaron no suplemento do ABC en marzo. Tal como tiña previsto, tamén me ocupo aquí, sequera como pretexto, de Cunqueiro. Quizais lle acaía máis ser redactada en outono (como se verá pola referencia a un relato de Juan Goytisolo), pero a escrita non fai acordos, e tiña que ser así e agora.

Álvaro Cunqueiro naceu para a literatura sendo poeta: o seu primeiro libro, de 1932, é o poemario Mar ao norde. E na poesía morreu, nesa escola de poetas que é Herba aquí ou acolá, editado por primeira vez en 1980, integrando o volume I (poesía e teatro) da obra en galego completa, que compilou Galaxia. É a edición que agora manexo, na que veño de facer unha lectura cronolóxica da súa produción poética. (Para seguir lendo picar aquí.)

Vista nocturna do porto de Burela.

Fotografía de Antonio Balseiro Tejada, 

publicada na páxina do Concello de Burela

Leila (ou tomando café mentres leo o xornal)

O 13 de marzo, domingo, foi un día proveitoso, do cal deixei constancia no anárquico diario que vou escribindo cando teño vagar. Para non cansar a quen lea, só vou reescribir aquí un treito do que foi esa xornada:

Estaba nun bar de Burela, tomando café, lendo a cachos e distraidamente xornais e revistas. Tiña aberto sobre a mesa El País e, nas páxinas dedicadas a Galicia, batín cun titular que me chamou a atención: "Me pondría el velo solo por fastidiar". Despois de ler a reportaxe, pareceume que o título era capcioso, pois xogaba a acender a alarma atávica do racismo que, supostamente, denunciaba.

Pero como contrapartida levei a grata sorpresa de descubrir que un dos testemuños era o de Leila Fathalla, a quen tiven a sorte de dar aulas no IES Xulián Magariños, de Negreira, no 2006, o ano que comezaba a miña labor como profesor substituto de lingua galega. Leila tiña daquela quince anos e cursaba o Programa de Diversificación Curricular de 3º da ESO. Teño moi bo recordo da xente daquel curso. Lembro que o día que cheguei me sorprendera o ben que Leila falaba galego, e así llo fixen saber: "Xa levo aquí desde os sete anos, eh!", foi a resposta que ela me deu. A súa historia cóntase nesta noticia e eu alégrome moito polos seus éxitos. E non escribo isto porque pense que tiven algo que ver na súa evolución educativa, pois creo que o único mérito é seu. Eu só me limitei a recordala sempre como unha alumna intelixente e con ganas de aprender.

O caso é que lendo isto o café parecía saberme aínda mellor. Tiña vontade de compartir con alguén a miña satisfacción e aproveitei que a camareira viña retirar algo da mesa para amosarlle a noticia:

"Mira, esta rapaza da foto foi alumna miña".

A camareira, sorprendida, tarda un intre en reaccionar:

"Carai, pois si que debe prestar ler iso".

"Moito. Aínda que non o creas, estou moi emocionado".

E, a falta de bágoa, unha pinga de café deixouse caer sobre a folla do xornal.

P.s.: En canto saín da cafetaría fun a un quiosco, porque quería conservar esta páxina. Por iso non hai aquí mancha de café.

A Bernardo Penabade e Juan Sama, que axudaron a facela posible, vai dedicada esta entrada.

A fin do mundo e un desapiadado país das marabillas

Debemos ser lexión quen, querendo pensar en Xapón, temos na mente os libros de Haruki Murakami. Provoca sentimento de culpa ocuparse neste intre dalgo tan fútil como a literatura. Os medios tamén xogan a ir abrindo os sete selos. Polos menos algúns queren ser orixinais, e vernizan o desastre nas páxinas de cultura.

A central da que tanto se fala chámase como a miña amiga (Noriko) Fukushima, compañeira de Manolo do Río. O mesmo día que a coñecín, hai xusto dous anos, fixémoslle a Murakami unha entrevista, que foi portada do suplemento Artes & Letras Galicia, do ABC:

Tivemos o pracer de conversar con el (e descubrir que non era tan seco como dicía a prensa) o día que lle entregaron en Santiago o San Clemente. Despois da entrevista, saboreando unha deliciosa torta de queixo, Noriko explicoume a etimoloxía do seu apelido: Fukushima significa en xaponés "Illa da fortuna".
Agora hai no Pacífico unha illa desafortunada. Hai dous anos este parecía ser un mundo sen fin, aínda que xa empezabamos a saber que todos os países das marabillas son, no máis profundo da súa alma, países desapiadados.

Eiquí xaz alguén

A outra columna que publiquei este ano no suplemento do ABC, correspondente a febreiro, continúa a temática cunqueiriana, á cal penso dedicarlle aínda unha ou dúas "Flores de papel" máis, aproveitando a celebración do centenario, que pouco a pouco vai abrindo oco na vida cultural galega. Do que se fala menos é do seu trinta cabodano, o cal tamén cadra neste 2011. Quizais foi iso o que me levou a escribir sobre epitafios.

Nunca antes estivera na tumba de Cunqueiro. Leo na lápida o que quería que del soubesen e lembrasen. Non hai literatura máis viva que a dos epitafios, letras gravadas que nos enfrontan á morte. Conxuros contra ela. Como as fotografías. En Mondoñedo, no Auditorium Pascual Veiga, pode revisitarse unha exposición fotobiográfica sobre Álvaro Cunqueiro. Os paneis expostos foron elaborados hai vinte anos, para o Día das Letras Galegas. A mirada de hoxe goza do interese documental e do valor que o tempo lle confire ás cousas. (Picar aquí para seguir lendo.)

Fotografía de Barfly2001, extraída da Wikipedia con licenza Creative Commons

Cor de mazá

Tamén vou aproveitar o blogue para ir metendo algúns escritos que vaia publicando noutros medios, para que así poidan estar máis ou menos ordenados a disposición de quen queira lelos. De feito esta posibilidade é a que me parecía máis práctica e interesante cada vez que barallaba a idea de crear a bitácora. 

No suplemento Artes & Letras Galicia (do diario ABC), que sae o último sábado de cada mes, asino a sección de columnas literarias "Flores de papel". Comezarei polas que apareceron este ano. Aquí vai a de xaneiro:

Mentres o día devalaba e un frío siberiano ía vencendo o sol da tarde «neste grande reino do Fisterre que vai dende os montes hasta o mar, onde brilan os pes do vento», prendín a vitrola dos rondós de antano para acompasar a lectura dun libro que non existe: El Señor de Mondoñedo. Recuerdos literarios y gráficos de la vida y la muerte de Álvaro Cunqueiro. 28 -febrero- 1981. Así titulou o meu amigo José Luis o álbum secreto que elaborou hai trinta anos cos recortes de prensa que ían publicando ao morrer o escritor tan admirado por nosoutros e que sería hogano centenario. Cando quixo regalarmo non o aceptei, por parecerme excesivo, mais accedín a que me fixese a copia que agora manexo. A súa vinga foi darme, sen posibilidade de rexeitamento, outro documento aínda máis importante, do cal só temos noticia algúns da sociedade secreta dos cunqueirianos. (Picar aquí para seguir lendo.)

 Este é José Luís, na biblioteca que el bautizou como Calixtina

Tarde, moi tarde

Conforme é hábito en min, tamén chego tarde a este sitio. En calquera caso agardo que sirva este novo espazo (aínda que namais sexa) para calmar as ansias lectoras da xente que me quere ben. Supoño que o motor principal da lectura en xeral (e da lectura dun blogue en particular) é a curiosidade. Se isto é certo, terei que manter a curiosidade lectora se quero conseguir algo tan básico como manter lectores. Por iso irei escribindo sobre cousas que me interesen por ver se consigo interesar nelas a quen lea.

Nunca completamente convencido da necesidade de participar neste medio de expresión, foi a reiterada insistencia dos camaradas Manolo do Río (http://www.trasalba.blogspot.com) e Manuel L. Rodrigues (http://www.manuellrodrigues.blogspot.com), seguida da súa impagábel axuda na confección do blogue, o que me levou a iniciar esta dubidosa empresa. 

Conseguiron convencerme hoxe, en Rianxo, despois de visitarmos a Roberto Abuín. Saquei varias fotos, pero vou poñer outra que fixemos na praia de Tanxil, vai para dous anos. Aquí están os tres:

Son, de esquerda a dereita: Manolo do Río, Manuel L. Rodrigues e Roberto Abuín. Semellan un grupo de rock ou unha panda de superheroes, pero son tres homes bos, tres bos poetas que por veces non escriben.

Temos en Rianxo outro dos nosos sitios no mundo. Roberto contribúe a iso. Tamén o día bonito que pasamos hoxe. Pola tarde, antes do retorno, subimos ao Castro Barbudo. Cando baixamos, no camiño atopamos un seixo. Agora, a harmonía das seis caras dos cristais batalla coa desorde da miña mesa de traballo. Non sei que misterio habitará nesta pedra, mais quero conservala por todo o tempo que me reste de vida.

No meio do caminho

No meio do caminho tinha uma pedra
tinha uma pedra no meio do caminho
tinha uma pedra
no meio do caminho tinha uma pedra.

Nunca me esquecerei desse acontecimento
na vida de minhas retinas tão fatigadas.
Nunca me esquecerei que no meio do caminho
tinha uma pedra
tinha uma pedra no meio do caminho
no meio do caminho tinha uma pedra.

     Carlos Drummond de Andrade